Kafka nad morzem

 

Piętnastoletni Kafka ucieka z domu przed klątwą ojca na daleką wyspę Shikoku. Niezależnie od niego podąża tam autostopem pan Nakata, staruszek analfabeta umiejący rozmawiać z kotami oraz młody kierowca z końskim ogonem lubiący hawajskie koszule. Ojciec Kafki zostaje zamordowany i wszystkich trzech poszukuje policja. Po spotkaniach z zakochaną w operach Pucciniego kotką Mimi, Johnniem Walkerem i innymi fantastycznymi postaciami bohaterowie trafiają w końcu do tajemniczej prywatnej biblioteki, w której czas się zatrzymał. Nocami odwiedza ją duch młodziutkiej dziewczyny w niebieskiej sukience…

Jest to pierwsza książka Murakamiego przeze mnie przeczytania. Miałam spore oczekiwania wobec niej, gdyż słyszałam, że zaraz po Kronice ptaka nakręcacza jest to najlepsza powieść w dorobku pisarza. Szczerze mówiąc, książka wprost idealnie wpasowała się w moje oczekiwania. Nie zawiodłam się, ale też niestety nie poczułam się bardzo mile zaskoczona.

Fabuła okazała się ciekawa, owiana nutką tajemniczości. Mam tutaj szczególnie na myśli sytuacje mające miejsce w bibliotece. Czasem też podczas czytania poczułam obrzydzenie. Bo któż przy zdrowych zmysłach by go nie poczuł czytając o kotach, którym ucinano łebki?

Styl pisania Murakamiego bardzo różnił się do języka jakim posługują się zwykle inni pisarze. Był taki, że trudno mi to nawet określić, oryginalny, niepowtarzalny? Z początku takie właśnie miałam wrażenie, ale z czasem do niego przywykłam i chętnie sięgnę jeszcze po inne książki tego wspaniałego japońskiego pisarza.
Polecam wszystkim, zwłaszcza tym, którzy nie mieli jeszcze przyjemności poznania twórczości Murakamiego.