Arabska żona, Arabska córka, Arabska krew

Ostatnimi czasy bardzo zainteresowała mnie kultura arabska. Co nie znaczy, że jestem jej zwolenniczką i życie w niej byłoby dla mnie przyjemnością. Żadnej kobiecie nie jest łatwo żyć w tamtejszej rzeczywistości. Ich warunki życia, traktowanie przez mężczyzn i równie często przez inne przedstawicielki płci pięknej, zna chyba ludność na całym świecie. Pomimo to, chętnie sięgam po książki o takowej tematyce. 

Trylogia, dotychczas napisana przez Tanyę Valko traktuje właśnie o arabskim świecie. W pierwszej części, Arabskiej żonie, główna bohaterka, Dorota poznaje Ahmeda Salimi. Początkowo wydaje się być dobrym człowiekiem, który w żaden sposób nie pochwala zachowania większości mężczyzn względem kobiet w jego ojczystym kraju, Libii. Na drodze do szczęścia staje im wiele problemów. Początkowo w szkole jeszcze nastoletniej Doroty i z jej matką. Kiedy wreszcie się pobierają (gdy dziewczyna zaszła już w ciążę) wyjeżdżają do rodzinnego kraju Ahmeda. Początkowo tylko na wakacje. Do Polski jednak już nie wracają. W Libii mąż Doroty przechodzi totalną przemianę. Raz jest dobry, czuły dla żony, innym razem, chorobliwie zazdrosny i zdolny do rękoczynów. W międzyczasie Dorota rodzi kolejną córkę. Na wyjazd i ucieczkę jest już za późno. Nie może przecież zostawić dziewczynek, a Ahmed nigdy nie pozwoli na ich wyjazd do Polski. Dorota przechodzi prawdziwe piekło. 

W części drugiej, Arabskiej córce mamy okazję zapoznać się z losami Marysi, starszej córki Doroty. Dziewczynka wychowywała się bez matki, której ostatecznie udało się uciec wraz z Darią, młodszą córką. Marysię wychowuje najpierw ciotka, a później babcia Nadia. I ona, podobnie jak matka, wychodzi za mąż za Araba. 

W części trzeciej, Arabskiej krwi równorzędnie toczą się dzieje Marysi i Doroty. Po wielu latach spotkały się. Na początku dzieli ich ogromna przepaść, nie potrafią się ze sobą porozumieć. Szybko jednak znajdują wspólny język. W międzyczasie w Libii wybucha wojna domowa, przez którą ich życie ulega zupełniej zmianie. Nieustannie umiera ktoś z ich bliskich, doznają bólu straty i rozłąki, są zmuszone być świadkami prawdziwych tragedii i krwawych wydarzeń. 

Język Valko nie jest wyszukany. Nazwałabym go zwyczajnie prostym. Ubarwiają go jedynie liczne makaronizmy. W trzecim tomie znajdziemy słowniczek z ich tłumaczeniem na język polski. Zaletą książek jest także wplatanie przez autorkę do każdej kolejnej części fragmenty z poprzednich. Dzięki temu czytelnik nie będzie miał problemu z przypomnieniem sobie wcześniejszych wydarzeń.Jest to istotne, gdy następnych tomów nie czytamy od razu po sobie. Ja niestety tak nie zrobiłam. I teraz trochę tego żałuję, bo czuję już przesyt arabskiego świata. 

Polecam osobom, które podobnie jak mnie interesuje arabska kultura. W innym przypadku obawiam się, że nie przebrniecie przez całe trzy części.