Pan Samochodzik i tajemnica tajemnic

To już piąta książka o Panu Samochodziku, z którą miałam przyjemność się zapoznać. Tak, jak wszystkie poprzednie powieści, i ta znowu mnie niesamowicie zaciekawiła.
Zbigniew Nienacki napisał naprawdę fantastyczne książki przygodowe. Zabiera on czytelnika w niesamowitą podróż pełną przygód. Wspaniale jest móc rozwiązywać zagadki razem z panem Tomaszem, głównym bohaterem. Zdaję sobie jednak sprawę, że już niestety powoli wyrastam z tych książek. i jeśli nie przestanę ich czytać, wkrótce moje bardzo pozytywne zdanie o nich, nieco się zmieni. Już teraz to odczuwałam. Wielka szkoda.

Tym razem Pan Samochodzik musi wyjaśnić tajemnicę kradzieży i przemytu bezcennych ikon. Trop wiedzie go do Pragi i niespodziewanie łączy się z historią zaginionego od kilkuset lat skarbu praskich alchemików. Czy zdoła rozwiązać tajemnicę tajemnic, zanim zrobią to złoczyńcy?

Sama nie wiem dlaczego fabuła powieści o Panu Samochodziku aż tak, za każdym razem mnie wciąga. Być może jest to zasługa zwrotów akcji, których jest tu naprawdę wiele, albo interesujących opisów. W tajemnicy tajemnic np. było dużo opisów Bieszczad. A na koniec książki zaskakujące zakończenie. Muszę też dodać, że zawartych jest dużo informacji z geografii i historii. Niewątpliwie jest to duży plus, gdyż mogłam się czegoś dowiedzieć po prostu czytając sobie przyjemnie książkę, zamiast zwykłego wkuwania z podręcznika.

Cóż bym mogła więcej dodać? Polecam gorąco. W szczególności  miłośnikom powieści przygodowych.

Królowa potępionych

Po sześciu tysiącach lat Akasza, matka wampirów i królowa potępionych, wstaje ze swego kamiennego tronu. Jej zamiary szybko stają się jasne: przejęcie władzy nad światem żywych i umarłych, morderczy plan, w którego realizacji może przeszkodzić tylko najbłyskotliwsze z jej dzieci. Unicestwienie ludzi i unicestwienie krwiopijców wydaje się bliskie i nieuchronne...

Kolejny tom Kronik wampirów. I znowu mam niemal to samo zdanie, co o poprzednich częściach. Chyba przestanę recenzować te książki, bo każda moja recenzja będzie niemal identyczna. Po zapoznaniu się z Wywiadem z wampirem byłam oczarowana. Niestety po Wampirze Lestacie już nie tak bardzo. Królowa potępionych spodobała mi się w niemal w takim samym stopniu, jak pierwsza część. 

Fabuła dosyć ciekawa i wciągająca, chociaż czasem nużąca. Podczas czytania tej powieści nierzadko miałam wrażenie, że Rice za bardzo rozwlekła to, co chciała napisać. Ogólnie styl autorki jednak spodobał mi się. Pisze ona takim językiem, jakiego nie spotkałam w żadnej innej książce. Przeważnie interesuje czytelnika, ale czasem też nudzi. Przypadły mi do gustu również przemyślenia bohaterów. Czasami bardzo mnie zaciekawiały, innym razem wcale nie miałam ochoty tego czytać i najchętniej ominęłabym to. Najciekawszym wątkiem była historia bliźniaczek. Została ona opisana w kilku rozdziałach, w Rzeczy o bliźniaczkach.

Nie mogę nie wspomnieć o szacie graficznej. Każdy z tomów ma piękne okładki. Ilustracja Królowej potępionych najprawdopodobniej przedstawia tytułową postać - Akaszę.

Podsumowując, Królowa potępionych to dobra książka. Polecam osobom, które zapoznały się już z pierwszym i drugim tomem. Ja na pewno przeczytam jeszcze kolejne części i mam nadzieję, że moja opinia o nich na gorszą się nie zmieni.